Greetje Gutter

Toen de redactie me vroeg input te leveren voor een artikel over het zomerassortiment, het hoofdthema van deze editie, zei ik 'kun je niet iemand anders vragen?' Ik heb namelijk overal een mening over, maar hierover… Ik zou er niets zinnigs over kunnen vertellen. De reactie vanuit mijn oerinstinct was in eerste instantie: ik ben meer aan het overleven en aan het zorgen dat er brood in de winkels ligt én dat er medewerkers zijn die het kunnen verkopen. Dus hoezo zou ik nog van alles extra kunnen doen? Het menselijk brein zit vol met vooroordelen.

Ik denk dat als je je dit afvraagt bij alles wat je doet het leven simpel is, je een goed mens bent en de wereld een beetje mooier maakt. Ik ben er groot voorstander van dat alle beleidsmakers dit zich bij elke nieuwe regel ook afvragen: helpt deze regel de wereld beter te maken?

Van alle uitdagingen waar je als bakker-ondernemer voor staat, is het assortiment wel één van de meest belangrijke. Want als je assortiment schitterend is, maar niets opbrengt dan ben je mooi voor niks aan het werk.

Op het moment dat ik dit schrijf hebben we zeven positief geteste personeelsleden, drie zijn er 'gewoon' langdurig ziek en er is er ook nog eentje met zwangerschapsverlof. Dat zijn elf op zestig medewerkers en dat is veel. Vooral omdat er ook nog altijd één of twee met vakantie of vrij zijn.

Het is inmiddels mijn veertiende column op deze plek, dus het is gebleken dat verhalen vertellen wel aan mij besteed is. Geen kulverhalen, want daar ben ik niet van, dat weten jullie inmiddels wel. En toch, zelfs ik, als makkelijke verteller, vind storytelling moeilijk. Of tenminste, vertellen is niet moeilijk, maar de mensen het laten lezen wel. Moet je nagaan hoe dat werkt als je niet zo makkelijk praat.

Als ik later groot ben, maak ik er mijn levenswerk van om bij overheidsinstanties op de stoep te liggen, om aandacht te vragen voor gewone mensen. Gewone mkb-ondernemers zoals mijn zus en ik, maar ook gewone mensen zoals onze medewerkers. Mensen die hard werken voor hun geld en mensen die megaveel kwaliteiten hebben.

Personeelstekort, grondstoftekorten, huizentekort: het lijkt wel of we van niets meer genoeg hebben. En toch hebben we meer dan ooit. We eten wat we willen en wanneer we willen, we hebben alles en nog is het niet genoeg of gaat het niet snel genoeg.

Deze Bakkerswereld staat alweer in het teken van het decemberassortiment. Het leek wel gisteren dat ik mijn laatste oliebol at en nu is het al bijna weer zo ver.

Onze productieleider, onze steun en toeverlaat, gaat ons verlaten. Hij nadert de zestig en vindt het voor zijn belastbaarheid en leeftijd beter om overdag bij een collega-bakker te gaan werken. En wat ben ik blij voor hem!

De jeugd van tegenwoordig, altijd een leuke kreet. In de jaren 60 vonden ze de jeugd ook vreemd. En iedereen die toen jong was, vindt nu ook weer iets van 'de jeugd van tegenwoordig'. Dat is dus gelukkig van alle tijden.