Arend Kisteman

De zomer is voor ons vaak een wisseling van de wacht. Stagiaires vertrekken en zaterdagmedewerkers zoeken het vanwege een nieuwe studie in een andere stad. Dat betekent ook altijd weer: nieuwe medewerkers. Vaak nog jong en meestal aan de slag met hun eerste baan.

Morgen gaan wij op vakantie en dat wordt onze eerste zomervakantie met onze dochter van inmiddels elf maanden. Dan heb je ineens een hoop spullen nodig. Ander autostoeltje, een buggy is misschien ook wel handig, noem het maar op. Als je dan alles hebt, denk je bij jezelf: wat is dat allemaal duur. Belachelijk dat het zo veel geld kost. Maar bestaat te duur voor iets wel? Wanneer is iets te duur?

Het is alweer een tijd terug dat de commercieel directeur van de lokale voetbalclub wekelijks bij ons in de bakkerij kwam voor zijn ontbijt. De ene keer groetten we elkaar alleen en de andere keer hadden we mooie gesprekken. Op een moment verliet hij de club. Hij vertrok naar het Oosten om daar aan de slag te gaan in dezelfde functie maar dan bij een andere blauwwitte. Hij verhuisde en ik zag hem niet meer in de winkel. Maar amper een jaar later stond hij weer in de winkel. Hij had de club verlaten en gaf mij zijn reden. Al pratend kwamen we op het onderwerp team.

In 2010 begon ik mijn bakkerij direct met acht personeelsleden. Ik heb het altijd heel mooi gevonden dat zij hun baan hebben opgezegd om met mij het avontuur aan te gaan. Dat ze vertrouwen hadden in mijn plannen. In het begin heb je wel bepaalde ideeën over hoe je met je personeel omgaat, wat je van ze verwacht en hoe je dat gaat communiceren. Maar in de loop der jaren verandert het bedrijf, de doelstellingen worden anders en de verwachtingen van het personeel worden ook anders. Of een werknemer ontwikkelt zich juist harder dan het bedrijf gaat.

Afgelopen week kwam de postbode weer een stapeltje brengen; toegangskaarten voor Bakkersvak. Komt er die middag ook nog iemand uit de branche langs en ik kon weer een kaart aan mijn verzameling toevoegen. In de middag heb ik op de Facebook-pagina voor bakkers (mkbbakkerij2020) een berichtje hierover geplaatst en de mening werd gedeeld.

Januari is begonnen. De teller staat weer op nul, de balans is opgemaakt en we beginnen weer opnieuw. De doelstellingen voor 2017 worden op papier gezet. Wat is ons doel qua omzet, is het realistisch en gaan we het halen? Maar ook doelstellingen qua personeel. Na 2 jaar al een vast contract, dus dat verandert de zaak nogal. En wat willen we daarnaast dit jaar gaan doen qua investeringen aan onze machines. Ervan uitgaande dat er niks kapot gaat.

Januari is de saaiste maand van het jaar, van 200 procent terug naar 50 procent. In de maand januari worden verhoudingsgewijs de meeste fouten gemaakt en wordt het minst efficiënt gewerkt. Voor iets wat normaal in acht uur kan, hebben we nu ineens een uur meer nodig. Afweegfouten komen vaker voor en ook aan de inkoopkant vallen wat steken.

Afgelopen twee weken zijn wij op vakantie geweest in eigen land. Waar wij zaten barst het normaal van de toeristen, maar nu buiten het seizoen was het er een stuk rustiger. Even geen boodschappen afhalen bij de pick-up service of je eigen brood mee naar huis nemen. Op de eerste avond snel even ergens een hapje eten. De ober en - ik vermoed - manager geeft na een leuk gesprek aan ons graag nog eens terug te zien. Een aantal dagen later zijn we er weer, maar dezelfde man geeft totaal niet de indruk ons te herkennen.

In mijn column van december 2014 schreef ik het al, stop de sterren! Even voorop stellen, ik had ons bedrijf aangemeld voor deze editie. Vooral voor de binnenkant van het bedrijf vind ik het een heel goede manier om alles weer op scherp te krijgen. Daarnaast had ik wel weer zin in een wedstrijd.

De scholen zijn weer begonnen en nog beter: de vakanties zijn weer voorbij. Het is elk jaar weer passen en meten om de vakantieplanning in het bedrijf rond te krijgen. Hopen dat er niemand ziek wordt of dat er andere rare dingen gebeuren. Als de laatste week van augustus is aangebroken, begint het weer langzaam bij me te kriebelen.