Bakker Lex Brakenhoff in Assendelft weet niet wat hem overkomt sinds hij de nagenoeg blinde Mike van Brenk heeft aangenomen als stagiair. Een artikel dat hierover in de media verscheen gaat viral. 'Dat hadden we nooit kunnen bedenken. De reacties zijn hartverwarmend', zegt Lex.
Na twee gastcolumns werd mijn vrouw gevraagd of ze geen vaste columnist van Bakkerswereld wilde worden. Graag! Toch zat ze met iets. Na jarenlang werkzaam te zijn geweest in onze winkel had ze net het moeilijke besluit genomen zich terug te trekken uit de bakkerij. Vier kapiteins op een schip bleken er te veel. Natuurlijk had zij met haar jarenlange ervaring genoeg stof tot schrijven. Maar het voelde voor haar niet goed te doen alsof ze nog steeds werkzaam in ons bedrijf was. 'We kunnen vragen of ik het mag doen', zei ik bij het zien van haar teleurstelling. 'En dan kun jij me helpen met schrijven.'
Sinds een jaar of twee heerst er een strijd bij ons in het dorp. De zandkorrels zitten nog tussen de tenen en de was is nog niet eens geheel weggedraaid, maar zodra de zomervakantie ten einde is en de scholen weer beginnen, begint in het pittoreske Assendelft ook de ellende. Buren kijken elkaar niet meer aan, vrienden veranderen in aartsrivalen en menig stelletje leeft van de een op andere dag apart. En dat alles is onze schuld.
Er was eens een man. Hij woonde in Brabant en had een fantastisch mooi restaurant. Een paar jaar geleden zat hij met een probleem. Hij had een gediplomeerde kok nodig, maar kon die in Nederland niet vinden. In Spanje vond hij die wel.
Mijn productieteam werd in drie maanden tijd gehalveerd. De broodbakker had last van heimwee naar Amsterdam, de banketbakker van alle vernieuwingen die zich in korte tijd aandienden - van deels inkoop naar alles zelf maken en een meer onderscheidend assortiment creëren.
Steeds vaker kregen we van onze fans de vraag of het niet mogelijk was een gezellig zithoekje te creëren. Het bleef trouwens niet alleen bij vragen, sommigen kwamen met een compleet uitgewerkt 'hoe te realiseren'-plan. Niets geen complete renovatie, gewoon simpel en kleinschalig. Paar tafeltjes de winkel in, kunstbloemetje erop en klaar is Lex.
De afgelopen 70 jaar zijn we qua technologie gigantisch vooruitgegaan. Zelfs mijn kinderen sturen via mijn telefoon een appje naar oma als hun wiebeltand er eindelijk uit is. Inclusief 723 emoticons. Waarop oma binnen luttele seconden reageert met een berg hartjes, kusjes en de woorden 'Wat goed! Oma is zo trots op jou!'
'Als oma een zak kadetten kocht, werden mama's ogen zo groot als schoteltjes en kon ze oma wel zoenen. Wat een feest! Witte kadetten met boter en hagelslag... Mama at tot haar buik drie keer zo dik werd, zó lekker vond ze het. En dan waren die nog niet eens van de bakker, maar 'gewoon uit de supermarkt'.'
De droom waar ik de afgelopen maanden continu mee bezig ben geweest, is uiteengespat. Ik mag niet deelnemen aan het praktijkexamen tot Meester Boulanger, want mijn recepten zijn voor deze immens grote titel niet goed genoeg bevonden.
T ijdens een kop koffie met een stel vrienden word ik uitgemaakt voor idioot. Misschien niet echt vriendelijk, maar wel eerlijk. Natuurlijk word je door je vrienden niet zomaar een idioot genoemd. Daaraan liggen feiten en hun eigen denk- en leefwijze ten grondslag. En het gespreksonderwerp. Dat ditmaal dus betrekking heeft op mij als persoon en voornamelijk op het thema 'In welke avonturen heeft Lex zich de afgelopen tien jaar allemaal - zonder er lang en verstandig over na te denken - gestort?'.
