Benoît Segonds en Remco Pfeifer openden in 2004 hun tweede zaak in Maastricht. Wie een stap zet in de winkels waant zich in tijden van weleer. De twee verkopen alleen exclusieve broodsoorten. Uitbreiding naar Brussel, Parijs en Amsterdam waren gepland, maar hoe is het nu met de Bakkerij zonder naam?

 

 

 

Wie de bakkerswinkels van Benoît Segonds en Remco Pfeifer in Maastricht niet kent zal goed moeten zoeken, want een groot uithangbord met neonverlichting hebben ze niet. Evenmin hebben de winkels een naam. ‘Waarom zou ik de winkel een naam geven? Dat is toch niet nodig, mensen geven hun eigen naam wel aan de winkel. Zo noemen ze ons “de bakker naast de Marokkaan”, omdat er naast ons een Marokkaanse delicatessenwinkel zit. De andere zaak wordt “de bakker in de Rechtstraat” genoemd omdat we in die straat zijn gevestigd’, liet Segonds eerder optekenen in Bakkerswereld.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Onderscheidend
Nu bijna twee jaar later lijkt de geboren Fransman gelijk te hebben. Zijn zakenpartner Pfeifer: ‘Beide zaken in Maastricht lopen prima.’ Niet alleen de werkwijze en het interieur van de Bakkerij zonder naam wijken af van veel van zijn collega’s. Ook de manier waarop de producten worden geprijsd, is niet alledaags. Klanten betalen niet per product maar per kilo. ‘We hebben een ouderwetse winkel met exclusieve broden en dat slaat aan. Toen we de tweede zaak openden in Maastricht was dat een gokje, omdat we niet wisten of we ons zelf gingen beconcurreren, maar dat gebeurde niet. Hoewel sommige klanten nog van de overkant komen.’ Pfeifer doelt hiermee op de Maas die beide zaken scheidt. Segonds en Pfeifer krijgen klanten uit alle lagen van de bevolking over de vloer, maar vooral mensen die geld willen uitgeven aan lekkere voeding, aldus Pfeifer. Een normaal wit- of bruinbrood tref je niet aan in de winkels. ‘We willen onderscheidend blijven.’ Smaak staat hoog in het vaandel. Zo wordt er gebruik gemaakt van biologische meel zonder toevoegingen en hulpmiddelen. Ook wordt er gewerkt met zuurdesem. De rijstijden verschillen van 18 tot 24 uur. Het brood wordt gebakken in een vloeroven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Uitbreiding
Pfeifer geeft toe dat het een uit de hand gelopen hobby is. ‘Brood heeft ons altijd geïnteresseerd. We zijn begonnen met nootvijgenbrood voor mijn restaurant (Pfeifer is eigenaar van Le Salonard in Maastricht, red.) omdat ik het Nederlandse brood niets vond.’ Hoewel de Maastrichtse zaken goed lopen, is de Belgische winkel in Eben-Emael gesloten. ‘Het dorpje was te kleinschalig.’ De twee richten nu hun pijlen op uitbreiding van het aantal winkels in Maastricht en omgeving en de levering aan restaurants. ‘We willen graag groeien, maar niet te snel.’ Het idee om een stand te nemen op de Maastrichtse markt hebben ze hierdoor in de ijskast gezet.
De groei is mede veroorzaakt door veel gratis publiciteit. ‘We hebben de afgelopen jaren in veel lifestyle bladen gestaan als: Eigen Huis & Interieur. Living en Red. Ook zijn we benaderd door Belgische en Engelse tijdschriften. We denken meer vanuit het product en niet zozeer in visie. Ik had dit succes drie jaar geleden niet kunnen bedenken.’
Aan de geplande assortimentsuitbreiding met chocolade en bonbons zijn ze nog niet toegekomen door de gemaakte groei. Over de uitgesproken plannen om uit te breiden naar Parijs, Brussel en Amsterdam, zegt Pfeifer: ‘Dat zijn dromen, toekomstplannen. Nogmaals we willen groeien, maar we willen eerst het proces goed onder de knie hebben.’

 

Tekst: Peter de Weerd
Foto’s: Marco Vellinga