Simpel is een kunst!

Ze zeggen wel eens, de kunst van het simpel houden... Opeens kwam er een stropdassenwinkel. En een sokkenwinkel. Heerlijk, verfrissend! Ik ben er nog nooit binnen geweest, maar het zag er heel simpel uit. Zag ja, inderdaad, ze zijn er niet meer. Misschien toch weer te simpel. Laatst was ik bij de oudste ijzerwarenzaak. Allemaal houten, kleine laatjes met een trap erlangs. Man met stofjas, en hij staat erom bekend dat hij alles heeft, en ook nog eens overal verstand van heeft. De zaak bestaat al meer dan 100 jaar, zijn zoon gaat het bedrijf overnemen. Zo zullen ze nog eens 100 jaar bestaan. En dan zo’n bakkerij met meer winkels. Die linker en rechter hersenhelft draaien overuren. Soms begrijp ik het zelf ook niet meer in het bedrijf. Ik worstel dan met mijn eigen verhaal, kan het mooi vertellen, maar ergens loop ik vast. Hoe zat het ook alweer. Ken je dat gevoel? Nou geloof mij, als ik het zelf niet meer begrijp... Ik heb een bakkersvriend. Iedereen weet dat een vriend best bijzonder is, en ik mag mij toch wel prijzen met een bakkersvriend. Hij is BB’er. Bekende Bakker. Zoals het hoort, een echte ondernemer. Hij heeft een maalderij, een bakkerij en een winkel. Best wel lekker simpel. Het graan wordt met juten zakken gebracht, gemalen, en er wordt volkorenbrood van gebakken. Ik heb het zelf uitgetest in zijn winkel. Ik bestelde een witbrood. Toch altijd leuk om te kijken hoe de dame achter de toonbank reageert. Voordat zij überhaupt kon ingrijpen, hadden de klanten mij al gecorrigeerd. Op z’n plat Amsterdams: ‘Hey schlemiel, je begrijpt toch wel dat hier alleen volkorenbrood verkocht wordt.’ Mooi hè, als je klanten je begrijpen, en hij heeft er veel. Heel veel. Af en toe doen wij iets leuks samen. We reizen, eten en drinken wat, en de avond is altijd veel te kort. Het eindigt meestal met de slappe lach en desbetreffende ellende. Ik weet dan dat het tijd wordt om naar bed te gaan. Zo kwamen wij in Frankrijk aangezeild, op zoek naar een gegrilde kip voor het avondeten. Lekker simpel. We vonden een echte Franse slager. Met gegrilde kip. Geslaagd dus, en de man liet ons nog wat lekkers proeven. Al snel kwam er een leuk gesprek op gang, met veel handgebaren en gebrekkig Frans was het ijs al snel gebroken. Zo gereserveerd de binnenkomst was, zo enthousiast was ons afscheid. Hij wilde onze namen weten; wij stelden ons voor als monsieur Simple en monsieur Difficile. De slager keek ons aan, en wij keken hem aan. Het bleef even stil en toen barste hij in lachen uit. Wij verlieten met de warme kip de winkel, ook al schaterlachend en hij zwaaide ons nog na door het raam. Hoe heerlijk simpel kan het leven zijn.